NA CHACIE U PICASSA

List 4, dzień 5 Kochana, Do Málagi dojeżdżam na samą noc. Przechodzę przez centrum handlowe, jak w Krakowie, i potem wita mnie miasto: jest jaskrawe, kolorowe, trochę jak choinka bożonarodzeniowa — i choć dobrze go nie widać, to czuć, że jest większe; ma głębszy oddech, zasysa mnie z wraz z walizką i plecakiem. Mój hostel

Skóra węża

Dzwoni do mnie Franz: nawija, że będzie po mnie za godzinę, i jedziemy na plażę. Do tematu podchodzę niechętnie, ale potem, po uświadomieniu sobie, że plażowanie polega na przebywaniu z ludźmi, których się lubi, a nie na plażowaniu samym w sobie, daję się namówić. A raczej nie potrafię mu odmówić. Mówię ekipie, że znam taką

Święty nieznajomy

Przypominają mi się ostatnio jakieś dziwne sytuacje. Jedna z nich miała miejsce z 15 lat temu. Słonko śmiało się na niebie, a ja bawiłem się na podwórku przed domem, gdy zauważyłem przed bramą obcego faceta, wychudzonego, w luźnym tiszercie, z włosami zachodzącymi na uszy, coś jak Kudłaty Rogers. Mrużąc oczy, zapytał, czy jest ktoś dorosły,

Pogoda zapach lata ma

Próbowało przebić się do mnie lato. Znaczy, zaczęło wcześniej, ale w tym tygodniu było jakoś wyjątkowo. Były burze, deszcze; było parnie i słonecznie. Jak są burze, to jest pogoda ducha. (Może to pozostałość po przodkach, którzy podczas burzy zachowywali spokój, wiedząc, że wtedy nie zaatakuje ich dziki zwierz). W burzę nie zadręczam się, że jest

Ziemia spokojna, ziemia zapomniana

Przypomniało mi się, jak zasadziłem raz pomidory. Chciałem zrobić to od dawna, ale rezygnowałem przez lenistwo. W końcu złożyło się tak, że kumpel oddał mi sadzonki. Pytałem, ile za nie chce, ale kazał mi je po prostu uratować. I tak były na wyrzucenie, bo jego dziadek obsadził już swoje poletko. Ucieszyłem się więc podwójnie i